اغلب افراد مبتلا به ای‌بی این حالت را از طریق ژن‌های معیوبی که از یکی از والدین یا هر دوی آنها دریافت می‌کنند، به ارث می‌برند. ژن‌ها در سلول‌های بدن قرار گرفته‌اند و صفات موروثی فرستاده شده از والدین به کودک را تعیین می‌کنند. همچنین آنها هر عملکرد بدن مثل شکل گیری پروتئین‌ها در پوست را کنترل می‌کنند. بیشتر از ۱۰ ژن شناخته شده‌اند که علل اصلی اشکال مختلف ای‌بی هستند. ژن‌ها روی کروموزوم‌ها قرار گرفته‌اند، که ساختارهایی در هر هستهٔ سلول هستند.
در یک نوع غالب (نمایان) غیر جنسی از ای‌بی، ژن بیماری از تنها یکی از والدین که بیماری را داشته به ارث برده می‌شود، و در آنجا یک احتمال ۵۰ درصدی با هر بارداری وجود دارد که یک نوزاد ای‌بی خواهد داشت. در یک شکل مغلوب (نهفته) غیر جنسی، ژن بیماری از هر دو والدین به ارث برده می‌شود. هیچ‌یک از والدین نشانه های‌بیماری را نشان نداده‌اند؛ فقط احتیاج بود آنها ژن را «حمل کنند»، و در آنجا یک احتمال ۲۵ درصدی با هر بارداری وجود دارد که یک نوزاد ای‌بی خواهد داشت. همچنین ای‌بی می‌تواند از طریق یک جهش (دگرگونی) در یک ژن که در هنگام شکل گیری تخم یا اسپرم سلول تناسلی در یکی از والدین اتفاق می‌افتد، به دست آید. نه جنسیت کودک و نه ترتیب تولد معین نمی‌کند که کدام کودک یا چه تعداد از بچه‌ها در خانواده‌ای که ژن معیوب دارند ای‌بی را گسترش خواهند داد.
گرچه ای‌بی ساده می‌تواند زمانی که هیچ نشانی از بیماری در والدین وجود ندارد رخ دهد، معمولاً به عنوان یک بیماری غیرجنسی غالب (نمایان) به ارث برده می‌شود. در ای‌بی ساده، ژن‌های معیوب آنهایی هستند که دستورهایی برای تولید کراتین، یک پروتئین الیافی در لایهٔ بالای پوست، تهیه می‌کنند. در نتیجه، پوست در اپیدرم (پوست بیرونی) شکافته شده، تولید تاول می‌کند.
در ای‌بی اتصالی، یک نارسایی (نقص) در ژن‌های به ارث برده شده از هر دو والدین وجود دارد (نهفته غیر جنسی) که به صورت طبیعی شکل گیری الیاف‌های تکیه گاه (الیاف‌های رشته مانند) یا همی دسموزوم‌ها [هم- ای- دس- مو- زوم] (ساختارهای پیچیده‌ای که از پروتئین‌های بسیاری درست شده‌اند) را توسعه می‌دهند. این ساختارها، اپیدرم (پوست بیرونی) را به غشاء پایهٔ زیرساختی (نهفته) محکم می‌کنند. نارسایی منجر به جداسازی بافت و تاول زدن در بخش بالایی غشاء پایه می‌شود.
