جذام در طول تاریخ بیش از هر بیماری دیگری باعث وحشت و انزوای انسانها گردیدهاست.
در پایان قرون وسطی جذام در غرب از میان رفت. از ابتدای قرون وسطی تا پایان جنگهای صلیبی، وسعت قلمرو جذامخانهها در سراسر اروپا چند برابر شده بود. بنابرقول متیو پاری، در کل قلمرو مسیحیت نوزده هزار جذامخانه وجود داشت.
جذام نوعی بیماری التهابی مزمن است که به وسیله مایکوباکتریوم لپرا ایجاد میشود و طیف بالینی آن وابسته به پاسخ ایمنی فرد میزبان میباشد. هرچند بیماری به عنوان یک بیماری مزمن باکتری پوست و اعصاب محیطی مطرح است، ولی در نوع لپروماتوز باعث گرفتاری راههای تنفسی فوقانی نیز میشود.
کارشناسان سازمان جهانی بهداشت
مورد جذام را چنین تعریف کردهاند: یک مورد جذام، عبارت است از شخص که
دچار ضایعههای هیپوپیگمانته (قرمز رنگ بدون حس)، درگیری اعصاب محیطی، از
دست دادن حس و اسمیر پوستی مثبت از نظر باسیلهای اسیدفاست، به صورت منفرد یا مجموعهای از این تغییرات باشد.
عامل بیماری، یک باکتری اسید فاست به نام مایکوباکتریوم لپره میباشد. رشد این باکتری بسیار کند است، به طوری که در بافت نرم کف پای موش در طی ۱۱ تا ۱۳ روز تکثیر مییابد. این باکتری درگرفتاریهای پوست و اعصاب محیطی وجود داشته و منجر به تخریب بافتی و تغییر کل آن بعلت از دست دادن حس و فعالیت حرکتی بافت میشود.